ROZDZIAŁ 41

Michael chodził cały poddenerwowany.  Powtarzał,  że ma złe przeczucia.  Że coś się stanie.  Nie ukrywam,  że ja też je miałam. Od dziecka mam zdolność "jasnowidzenia" i potrafię przeczuć złe rzeczy. Nie chciałam się jednak denerwować,  bo wiem,  że w moim obecnym stanie nie jest to wskazane.
-Michael,  będzie ok,  tak? Zaśpiewasz,  zatańczysz i po wszystkim.  Później pójdziemy na lody, pośmiejemy się i o wszystkim zapomnimy - starałam się go uspokoić,  jednak nie bardzo mi to wychodziło.

Jakiś czas później podjechała po nas czarna limuzyna.  Wsiedliśmy,  a Mike cały czas powtarzał tekst przeróbki Billie Jean,  którą ma wykonać. Później jeszcze zatańczy na scenie.. Jeśli się uda,  to wyrobi się w dwa dni i już za 42 godziny będziemy z powrotem w naszej Nibylandii...
Przez cały czas zastanawiałam się też,  czy Michael naprawdę spotkał się z Filipem.  Jeśli tak,  to co mu zrobił lub powiedział? Nie mogłam przez to spokojnie siedzieć.
Dojechaliśmy na miejsce. Jakiś mężczyzna otworzył mi drzwi,  po czym wysiadłam i rozejrzałam się. Z oddali widziałam kilka osób,  które na nas czekały.  Gdy tylko jeden brodaty mężczyzna nas zobaczył,  powodował w naszym kierunku. Otaczały nas zwykłe budynki.  Jakieś sklepy i domy mieszkalne. Nic specjalnego. Z daleka pobiegła do nas grupka chłopców w wieku mniej-więcej 10 lat.  -Michael,  to naprawdę Ty? - spytał jeden,  mały czarnoskóry chłopiec z białą rękawiczką na prawej dłoni.

-Tak,  to ja - odpowiedział z uśmiechem - A tą piękną panią znasz? - powiedział, wskazując na mnie. 

-To jest Jessica Fox,  pańska żona - odpowiedział chłopiec. 

-Po pierwsze Jessica Jackson - specjalnie zaakcentował ostatnie słowo - A po drugie mów mi po imieniu, okay?

-Tak.. - na twarzy chłopca było widać ogromne zdziwienie. 

-A Ty jak masz na imię? - Michael spytał tak, jakby nie zauważył jego miny i tonu głosu. 

-Brandon.

-Michael,  możesz na chwilę? - podszedł do nas brodaty mężczyzna. 

Michael podszedł do niego,  a mnie zostawił z Brandonem. Chłopiec patrzył na mnie jak na obrazek. Co chwilę otwierał usta,  żeby coś powiedzieć,  ale z jego ust wydobywał się tylko niemy dźwięk. 

-Pani jest w ciąży? - spytał cicho. 

Nie spodziewałam się takiego pytania. Lekko mnie "zamurowało".

-Tak - odpowiedziałam,  a on ze zdziwienia otworzył usta. 

-Z Michaelem Jacksonem?
-Tak..
"Jeszcze zaraz zacznie pytać o wszystkie szczegóły.. " pomyślałam.
-Wow..  - westchnął.
-Hej,  wszyscy,  zaczynamy! -usłyszałam za sobą czyjś krzyk.
Zeszłam z planu i usiadłam na składanym krzesełku, które przygotował mi wcześniej Mike. Obserwowałam jak Brandon z innymi chłopcami tańczą na ulicy.  Kilka razy musieli powtarzać jeden moment,  bo według reżysera "coś było nie tak".
Po jakimś czasie dołączył Michael. Mina Brandon,  gdy zderzył się z nim była niezapomniana.
Nawet nie zauważyłam,  kiedy zaczęło się ściemniać. Gdy wszystko było już zrobione, niektórzy pojechali do swoich domów,  a mniejsza część wybrała się do hotelu.  My należeliśmy do tej mniejszej grupy. 

-Michael,  spotkałeś się wczoraj z Filipem?

-Tak - odpowiedział tak, jakby to nie było nic ważnego. 

-I?

-Narazie dostał tylko ostrzeżenie - jego głos nabrał bardziej stanowczej barwy. 

Nie chciałam nic więcej wiedzieć.  To mi wystarczało i mam nadzieję,  że już nigdy go nie spotkam. 

Z góry przepraszam za błędy.  Piszę z telefonu (i to jeszcze z aplikacji Blogger), jako iż komputer został w domu,  a ja w Szwecji!  Jej! Mimo, że jestem tu dopiero krótki czas,  już zakochałam się w tym kraju. Mili ludzie (bez wyjątków). 

No tak, ale kogo to obchodzi.. 

Bardzo przepraszam,  że dzisiaj tak krótko.  Następny rozdział będzie o wiele dłuższy i dużo będzie się działo :)