ROZDZIAŁ 5

Po cichu weszłam do studia. Nikogo nie widziałam. Nagle z "ciemności" wyszedł Michael.
-Dzień dobry! - uśmiechnął się.
-Dzień dobry! - odpowiedziałam niepewnie, po czym odwzajemniłam uśmiech.
-Pewnie zastanawiasz się dlaczego przełożyłem spotkanie... Niestety muszę wczesnij wrócić do domu.
-Szkoda... - odpowiedziałam odruchowo, po czym szybko ugryzłam się w język - Przepraszam...
-Nic się nie stało... - lekko się zarumienił - To co, zaczynamy?
-Ok.
Michael zabrał mnie do pomieszczenia, gdzie mieliśmy nagrać utwór. Podał mi tekst. Przejrzałam go. Opowiadał o prawdziwej miłości. Michael zaśpiewał mi jedną zwrotkę i refren jak za pierwszym razem, żebym dokładnie wiedziała jak śpiewać.
-Dasz radę? - spytał swym łagodnym glosem.
-Myslę, że tak - bałam się zaśpiewać przed Michaelem. Bałam się, że coś pomylę.
-Widzę, że jesteś spięta.
-Trochę...
-Nagrywalaś już kiedyś jakąś piosenkę?
-Nie.
-Ja też czułem się trochę "nieswojo" za pierwszym razem. Zaraz ci przejdzie - uśmiechnął się do mnie - Możemy zaczynać?
Kiwnąłęłam tylko głową na znak, że się zgadzam. Założyliśmy słuchawki. Po chwili było słychać muzykę. W odpowiedznim momencie Michael zaczął śpiewać. Kiedy nadeszła moja kolej, kiwnął mi lekko głową. Śpiewałam tak, jakbym znała tą piosenkę od dawna na pamięć. Gdy skonczylismy, zaśpiewaliśmy utwór jeszcze kilka razy, zeby w razie jakiś "usterek" wybrać tą najlepszą wersję.
Gdy skonczylismy, jakiś czas rozmawialiśmy jeszcze o różnych rzeczach związanych z piosenką. Po jakimś czasie skonczylismy rozmowę. Zmierzałam w kierunku drzwi. Zastanawiało mnie, dlaczego Michael nie wspomniał nic np. o teledysku.
-Jessica... - usłyszałam za sobą niepewny głos Michaela.
-Tak?
-Chciałabyś pójść ze mną na spacer?
-Jasne.
Wyszedł przede mnie i otworzył drzwi. Uśmiechnęłam się i wyszłam.
Szliśmy obok siebie jak dobrzy przyjaciele, którzy znają się od dzieciństwa. Przez całą drogę milczeliśmy. Co jakiś czas spoglądaliśmy tylko na siebie. Gdy nasz spojrzenia się spotykały, uśmiechaliśmy się i odwracalismy glowy w inne strony. Oczy Michaela wydawały mi się jednak bardzo smutne. Tak, jakby z jakiegoś powodu nie chciał stąd wyjeżdżać. Jak by poznał tutaj jakąś dziewczynę i nie chciał jej opuszczać.
Kilka minut później doszliśmy do parku. W samy środku, na małej, zielonej wysepce znajdowała się altanka. Poszliśmy tam. Usiedlismy obok siebie na ławce. Michael spojrzał mi prosto w oczy.
-Wiesz dlaczego cię tu zabrałem?
-Nie - to wszystko stawało się dziwne.
-Chcę ci powiedzieć prawdę... - o co Mu mogło chodzić? Jaką prawdę? - ja... Ja się w tobie zakochałem... Już wtedy, gdy zobaczyłem cię pierwszy raz poczułem coś innego, niezwykłego...
Łza spłynęła mi po policzku. Nie wierzyłam w to co usłyszałam. Michael Jackson wyznał mi miłość...
-Przepraszam...
-Nic się nie stało.
-Nie chciałem cie zranić.
-Michael, nic się nie stało - ja też chciałam powiedzieć mu prawdę... - ja też Cię kocham... Wiem, że osobiście znamy się dopiero kilka dni, ale ja Cię kocham od kilku lat, kiedy to usłyszałam o Tobie po raz pierwszy...
To, co powiedziałam widocznie zamurowało Michaela. Zbladł, patrzył na mnie tak, jakby przed chwilą zobaczył co najmniej ducha. Ani ja, ano On nie byliśmy w stanie wypowiedzieć żadnego słowa. Po chwili podniosłam głowę i z zapłakanymi jeszcze oczami spojrzałam na Jego Anielską twarz. Wyciągnął rękę i położył ją na mojej twarzy. Teraz już energicznie przysunął swoje ciepłe wargi do moich i pocałował mnie. Przez chwilę czułam ciepło Jego ust.
-Przepraszam, ja nie panuję nad sobą... - powiedział z lekkim wyrzutem w głosie. Położyłam palec na Jego ustach na znak, że wszystko jest ok.
-Michael, ja Cię przepraszam. Ty jesteś gwiazdą, Królem Popu, a ja? Jestem zwykłą dziewczyną, która zakochała się w swoim idolu.
-Nie jesteś zwykłą dziewczyną, jesteś niesamowita!
-Mówisz tak tylko dlatego, żeby mnie nie obrazić.
-Nieprawda - nasza rozmowa jakby powoli zmieniała się w kłótnię.
-Jessy... Jest jedna sprawa, o której powinnaś wiedzieć...
-Tak?
-Ja jutro wyjeżdżam do Gary. I mam pytanie; czy chciałbyś jechać tam ze mną?
-Oczywiście!
-Cieszę się - uśmiechnął się szeroko - Hej, już prawie 20.00 . Nie powinnaś iść do domu?
-No chyba tak... - nie chciałam się teraz z Nim rozstawać.
-Moge cię odprowadzić?
-Jasne... - w tej chwili uświadomiłam sobie, że Michael naprawdę mnie kocha.
Szliśmy przez wąskie uliczki prowadzące do mojego domu. Bez przerwy trzymalismy się za ręce.
-Michael, a jeśli moi rodzice się nie zgodzą?
-Trzeba będzie z nimi najpierw porozmawiać. A jeśli się nie zgodzą zostanę z Tobą w Kalifornii.
-Rozmowa z nimi będzie trudna...
-Dlaczego tak mówisz?
-Bo... Moi rodzice nigdy mi na nic nie pozwalili. a poza tym nie akceptują tego, że jestem Twoją fanką i nie wiem czy zaakceptują teraz Ciebie - MJ wyraźnie posmutnial. Chyba nie powinnam była Mu tego mówić.
-Spróbujemy chociaż z nimi porozmawiać. Mam nadzieję, że się zgodzą żebyś ze mną pojechała.
-Ja też. Szkoda, że nie mam 18 lat... Mogłabym sama decydować o tym co robię...
Zapadła cisza. Słońce powoli już zachodziło. To były piękne chwile.
Gdy doszliśmy na miejsce, na chwilę się zatrzymaliśmy. Nie chciałam wchodzić z Michaelem do mojego domu, jednak musiałam. Wiedziałam, że rodziece, a szczególnie mama, za Nim nie przepadają. Jednak po chwili byliśmy już w mieszkaniu.
-Tato, mamo, chodźcie do salonu - powiedziałam lekko drżącym głosem. Strasznie bałam sie reakcji mamy, gdy zobaczy MJ w naszy domu.
-Co się stało? - pierwsza weszła mama, nie zauważyła nawet, że ktoś stoi obok mnie.
-Możemy porozmawiać?
-Tak... - dopiero teraz spojrzała się w naszą stronę. Dłuższą chwilę patrzyła na nas, jak na coś bardzo zdumiewającego - Jessy, a kto to jest?
Najwidoczniej nie poznała Michaela. Może dlatego, że w hallu było trochę ciemno.
-Mamo to jest Michael... - w tej chwili serce zaczęło mi bić jak oszalałe.
-Jaki Michael?... - tata chyba słyszał naszą rozmowę. Wszedł do hallu o od razu rozpoznał tę twarz. Tata nie przepadał za osobą Michaela, jednak podobala mu się Jego muzyka - Michael Jackson?
-Tak - teraz rodzice spojrzeli na nas jak na jakieś dzieło sztuki. Ich zdziwienie było nie do opisania.
- Chodźmy do salonu... - mama odezwała się po chwil, jednak było widać, że nadal nie wierzy, że w naszy domu jest Michael Jackson.
Usiedlismy na kanapie.
-Mamo!... - usłyszeliśmy głos mojego brata dobiegajacy ze schodów.
-To mój brat - szepnęłam do Michaela.
Z likkim wslizgiem wbiegł do salonu. Jednak nie spodziewał się tego, co za chwilę zobaczy. Wszyscy zwrocilismy swą uwagę tylko na niego.
-Mamo... - w tej wlasnie chwili ujrzał Michaela i chyba zapomnial co miał powiedzieć - Dzień dobry...
Patrzył na mnie i na Michaela tak samo jak przed chwilą rodzice.
-Siadaj - odezwałam się - Ok. Jest jedna sprawa... - bałam się o tym powiedzieć rodzicom.
-Ja i Jessica jesteśmy razem - Michael odezwał się.
- Słucham?! - mamę to bardzo zaskoczyło.
-Tak...
-Mamo nie krzycz, proszę - nie chciałam, żeby się tak zachowywała w obecności Michaela.
-Czy zgadzają się państwo, aby Jessica za mną zamieszkała? - Michael nadał mówił bardzo spokojnym głosem.
-Sebastian, chodź na chwilę - mama zabrała tatę do kuchni.
-Ta dziewczyny jest nienormalna!! - krzyk mamy dobiegł z kuchni.
-Jane, nie mów tak.
-Jak mam tak nie mówić? Nasza córka jest z Michaelem Jacksonem? On jest od niej 7 lat starszy!
-I co z tego! Słuchaj, pozwolimy im narazie razem zamieszkać. Ale jesli On jej coś zrobi, od razu wrava do domu i ma zakaz kontaktu z Nim.
-Ok, ale jeśli jej się coś stanie to twoja wina.
Całą rozmowę dokładnie słyszeliśmy, słowo w słowo. Dlaczefo mama tak bardzo nie udała Michaelowi? Czy On jej coś zrobił?
Ja, Michael i Hubert nie odezwalismy się do siebie w tym czasie ani slowem. Hubert siedział spokojnie, jak nigdy dotąd. Wcale mu się nie dziwilam... Też się tak zachowywała, na pierwszym spotkaniu z Michaelem.
-Możecie razem zamieszkać - usłyszeliśmy po jakimś czasie oschły głos mamy.
-Dziękujemy - Michael odezwał się za nas dwoje. Ja nie wypowiedziałam ani słowa.
Po chwili wyszliśmy z salonu. Rodzice i Hubert też się rozeszli. Zabrałam Michaela do mojego pokoju.
-Wow! - powiedział, gdy zobaczył mój pokój cały obklejony w Jego zdjęciach. W Jego oczach było widać zachwyt.